| کد خبر: 124323 |

شرکت هواپیمایی امارات از کاهش درآمدهایش خبر داد

هواپیمایی امارات در حال خروج از آسمان؟

هفته‌نامه حمل ونقل|

 

 

میهمان‌داران «خط هواپیمایی امارات» در دوبی به مدت پنج هفته آموزش می‌بینند که چطور ظاهر خود را درست کنند و لباس‌های مرتب بپوشند و این آموزش‌ها به سرپرستی «پاملا میزی» که خود ۱۲ سال در آسمان کار کرده انجام می‌شود. محوطه آموزشی او سوله بزرگی است که دانشجویان میهمان‌داری در گوشه‌ای از آن به حرف‌های میزی درباره آرایش و لباس پوشیدن گوش می‌دهند.

میزی می‌گوید که برای آرایش صورت و آرایش ناخن‌های میهمان‌داران استانداردهایی در شرکت هواپیمایی «امارات» وجود دارد و اگر یکی از میهمان‌داران بیش از اندازه وزنش زیاد به نظر برسد، آن را به دپارتمان زیبایی اندام و رژیم‌های غذایی مرکزی گزارش می‌دهند و مسئولان آنجا این امر را دنبال می‌کنند. وقتی که میهمان‌داران از کلاس‌های میزی فارغ شدند، به واحد مدیریت نیروی انسانی می‌روند و کلی آموزش‌های دیگر می‌بینند تا نهایتا در آسمان مشغول کار شوند.

هواپیمایی امارات که در دوبی تأسیس شده و مالکش دولت امارات است، بزرگ‌ترین شرکت هواپیمایی جهان در حوزه مسیرهای با مسافت زیاد است که هرگز مشکلاتش حل نشده است؛ مشکلات مربوط به کارکنان، تولید هواپیما و بلندپروازی‌های خود. شرکت امارات اخیرا برنامه‌ای برای یک پرواز با ۶۱۵ صندلی هواپیما طرح کرده که طولانی‌ترین مسیر پروازی جهان، از دوبی تا اوکلند به مسافت ۱۴ هزار و ۲۰۰ کیلومتر است.

این شرکت در اصل تنها خریدار بزرگ‌ترین هواپیمای تجاری یعنی ایرباس آ- ۳۸۰ است که خدمات بار و دوش حمام نیز در آن انجام می‌شود. هواپیماها و خدمات این شرکت هواپیمایی بسیار مجلل و چشمگیر است. در یک عبارت می‌توان این شرکت را چنین توصیف کرد: دلربایی و بلندپروازی در چارچوب کنترل مطلق.

از سال ۱۹۸۲، امارات با عملیات دوهواپیمایی کار خود را شروع کرد اما به‌سرعت یک شرکت هواپیمایی تأسیس کرد و این شرکت رشد کرد و به‌دلیل جاذبه فیزیکی و مالی دوبی جلو رفت. رئیس هیئت مدیره شرکت هواپیمایی امارات شیخ احمد بن سعید آل مکتوم، رئیس و حاکم مطلق دوبی است. او همچنین فرودگاه، نهاد نظارتی هوانوردی و نیز بزرگ‌ترین بانک شهر دوبی را اداره می‌کند، چرا که امارات هنوز هم نیاز به وام‌های کلان دارد.

با راندن یک کیلومتر و نیم از ساحل دریا در دوبی، بعد از گذراندن برج‌ها و مال‌های عظیم، می‌توان به محوطه‌ای اختصاصی از یک مرکز مسافری و باری با پنج باند ورود و خروج رسید که حکومت دوبی به طور اختصاصی برای شرکت هواپیمایی امارات با بودجه ۳۲ میلیارد دلار می‌سازد.

بلندپروازی این پروژه با نام آن هماهنگ است: مرکز جهانی دوبی. این پروژه عظیم دارای ظرفیت خدمات‌رسانی به ۲۲۰ میلیون مسافر در سال است که چهار برابر ظرفیت امروزی فرودگاه بین‌المللی جان اف. کندی در نیویورک است. دوسوم جمعیت جهان در شعاع پروازهای هشت‌ساعته شرکت امارات هستند. کارشناسان می‌گویند این میزان عظمت خدمات هواپیمایی در یک شرکت سابقه ندارد.

با این حال، امارات استانداردهای جدیدی از فناروی، لوکس بودن و گستره خدمات را در نظر دارد. این شرکت قمار عظیمی در مکانی به شمار می‌رود که اقتصاددانان توسعه آن را جنوب جهانی نامیده‌اند؛ یعنی خاورمیانه، افریقا، آسیاسی جنوبی و آمریکای لاتین، اما اگر این مناطق که بازارهای نوظهور نامیده می‌شوند، واقعا ظهور نکنند، این شرکت هواپیمایی در معرض خطر قرار خواهد گرفت.

شرکت امارات در ماه می‌گذشته گزارش داد که برای اولین بار تاکنون درآمد سالانه‌اش کاهش یافته و در حال کاهش برخی از برنامه‌های توسعه‌ای خود برای خدمات دادن به مناطق افریقای زیر خط صحرا، ترکیه و برزیل است.

اکنون این سؤل برای کارشناسان پیش آمده که شرکت امارات چطور می‌تواند تعداد سرگیجه‌آور هواپیماهایی را که سفارش داده پر کند. این شرکت با خرید ۵۰ فروند هواپیمای ایرباس آـ ۳۸۰ و ۱۷۴ فروند بوئینگ ۷۷۷ موافقت کرده که به ترتیب به ۹۲ و ۱۴۸ فروند هواپیمای ایرباس و بوئینگ موجودش که اکنون در حال پروازند اضافه می‌شوند. در مقام مقایسه، شرکت «بریتیش ایرویز» ۱۲ فروند آـ ۳۸۰ دارد و شرکت‌های «امریکن ایرلاینز»، «دلتا ایرلاینز» و «یونایتد ایرلاینز» هیچ هواپیمایی از این مدل ندارند.

بزرگ‌ترین تهدیدی که شرکت هواپیمایی امارات را تهدید می‌کند از جانب آمریکا است که بازار حمل‌ونقل مسافر پرمنفعتی برای شرکت‌های هواپیمایی به شمار می‌رود. این شرکت در آمریکا به سرعت در حال رشد است.

امارات در ۱۱ شهر این کشور که شامل اورلاندو، بوستن، سیاتل و دالاس می‌شود پرواز دارد. سه شرکت هواپیمایی غول آمریکا که بزرگ‌ترین آنها دلتا است، در حال مبارزه و لابی علیه شرکت هواپیمایی امارات و نیز دو شرکت هواپیمایی دیگر «الاتحاد» و «قطر»، برخاسته از کشورهای حاشیه خلیج‌فارس، هستند.

این شرکت‌ها در حال رشد زیاد در بازار آمریکا هستند اما شرکت‌های آمریکایی استدلال می‌کنند که سه شرکت عربی از یارانه‌های عظیم دولت‌های خود برخوردار شده‌اند و این کار، رقابت شرکت‌های آمریکایی با شرکت‌های عربی را غیرمنصفانه و ناعادلانه می‌کند. در اروپا نیز شرکت‌های اروپایی مشغول مبارزه و لابی‌هایی هستند که شرکت‌های هواپیمایی عربی را که امارات بزرگ‌ترین آنهاست محدود کنند.

در سال ۱۹۸۴، دوبی جای پرت و دورافتاده‌ای بود و یکی از هفت دولت- شهر امارات متحده عربی به شمار می‌رفت و حاکم آن، شیخ راشد بن سعید آل مکتوم و فرزندش، محمد، تصمیم گرفتند یک شرکت هواپیمایی تأسیس کنند. این شرکت با سرمایه اولیه ۱۰ میلیون دلار شروع کرد و چند ده هواپیمای جت از پاکستان به صورت لیزینگ خرید و یک سال بعد، به برخی از کشورهای همسایه پرواز دایر کرد، اما اولین پرواز به لندن توسط این شرکت در سال ۱۹۸۷ انجام شد.

راشد که پدرش شتر سوار می‌شد، درحالی که خودش یک مرسدس بنز لوکس سوار است و پسرش یک لندرور مورد علاقه دختران دارد، شاید اگر در امیرنشین همسایه‌اش، ابوظبی، نفت پیدا نمی‌شد و درآمد سرشاری را روانه کشور امارات نمی‌کرد، نوه‌اش همچنان باید شتر سوار می‌شد.

چشم‌انداز راشد برای آینده دوبی این بود که این شهر مرکز ترانزیت در خاورمیانه باشد و متعاقب آن، مرکز کسب‌وکار و گردشگری این منطقه باشد. جایی شبیه به سنگاپور اما خشک‌تر. به‌دلیل اینکه شهر جمعیت بومی زیادی برای این ایده نداشت و جامعه روستایی‌‌ای هم در آن زندگی می‌کرد، به سرعت پای خارجی‌ها به دوبی باز شد.

بنگلادشی‌ها برای ساختن ساختمان‌ها، فیلیپینی‌ها برای کار در رستوران‌ها و انگلیسی‌ها برای مدیریت شرکت‌های مشاوره. ایرانیان، مصریان، سعودی‌ها و هندی‌های ثروتمند مکان‌های لوکس شهر را پر کردند، قایق‌های تفریحی خریدند، از سرزمین بی‌طرف دوبی استفاده کردند برای بازی، کار و بستن قراردادها. دولت بنادر، مال‌های خرید، هتل‌ها و فرودگاه‌ها و شرکت‌های هواپیمایی نیاز داشت تا درهای خود را به سوی جهان باز کند. بخشی از این کار با شرکت هواپیمایی امارات عملی شد.

شرکت امارات اصرار دارد که به جز مرحله اولیه تأسیس که یک استارت‌آپ بیشتر نبوده، دیگر از دولت رایانه نگرفته و شکی نیست که در محیطی کار می‌کرده که مورد غبطه شرکت‌های هواپیمایی غربی بوده است. از نظر جغرافیایی این شرکت در خلیج‌فارس واقع شده بوده که یکی از بهترین مکان‌ها برای سوخت‌گیری و نیز متصل کردن اروپا و آسیای شرقی و استرالیا و افریقا و آمریکا و هند به یکدیگر است.

میزان مالیات برای شرکت امارات و نیز درآمدهای این شرکت صفر بوده است. همچنین برخلاف فرودگاه‌هایی مثل هیتروی لندن یا فرودگاه‌ بین‌الملی لس‌آنجلس که برای رعایت حقوق شهروندانی که نزدیک فرودگاه هستند و می‌خواهند بخوابند ساعت‌های پروازی محدود است، در فرودگاه بین‌المللی دوبی پروازها ۲۴ ساعته هستند و این مزیت خیلی بزرگی است که به این شرکت اجازه می‌دهد شبکه‌ای از پروازها را، از بوئنس آیرس تا نیوزیلند به هم متصل کند.

مسائل سیاسی هم گاهی در این امر دخیل می‌شوند؛ در سال ۲۰۱۰ شرکت امارات نتوانست در فرودگاه تورنتوی کانادا فعالیت‌های خود را گسترش دهد و دولت امارات متحده عربی نیز فعالیت‌های پایگاه نظامی کانادایی در امارات متحده عربی را برای فعالیت سربازان این کشور در افغانستان محدود کرد، اما کار گره خورد و نخست‌وزیر وقت کانادا، استفان هارپر، گفت که نمی‌تواند بگذارد سربازان کشور وجه‌المصالحه شرکت هواپیمایی امارات قرار بگیرند.

تا همین حالا هم فعالیت شرکت امارات در کانادا محدود باقی مانده است، اما تقریبا در هرجای دیگری، شرکت امارات با ظرفیت بسیار بالایی در حال فعالیت و حمل‌ونقل مسافر و کالا است.

۹ هواپیمای ایرباس آ- ۳۸۰ این شرکت هر روز در لندن می‌نشیند، همین‌طور که پنج فروند از این هواپیما در بانکوک و چهار فروند در فرودگاه جان اف. کندی نیویورک به زمین می‌نشینند. در افریقای جنوبی، در ژوهانسبورگ هر روز چهار هواپیمای بوئینگ ۷۷۷ و در کیپ تاون سه فروند و در دوربان یک فروند از این هواپیما فرود می‌آید. میزان پروازهای هواپیماهای آمریکایی به این شرکت‌ها در هر روز به ترتیب یک، صفر و صفر است.

مدیرعامل شرکت هواپیمایی امارات، تیم کلارک ۶۷ ساله است که بیش از ۳۰ سال در این شرکت کار کرده و از سال ۲۰۰۳ به این سمت منصوب شده است. او توضیح می‌دهد که سال ۲۰۱۶ سال خوبی نبود و شاید سال ۲۰۱۷ کمی بدتر هم باشد. شرکت هواپیمایی امارات برای اینکه به رشد خود ادامه دهد ناچار است که مسیرهای هرچه دورتری را برای پرواز طراحی کند، مثلا پروازهایی از دوبی به پاناما.

این کار باعث خواهد شد که هزینه‌های شرکت بالاتر رود در صورتی که مدیران نفتی و بانک‌داران مثل سابق دیگر بلیت‌های لوکس نمی‌خرند و همچنین تقاضای پرواز به افریقای زیر خطر صحرا، سوریه، لیبی، تونس و به اندازه مشخصی پرواز به ترکیه کاهش یافته است. در این روزها، شرکت امارات ناچار است که از پروازهای لوکس خود کم کند تا به حرکت خود ادامه دهد. برخی از هواپیماهای آ- ۳۸۰ بدون صندلی‌های فرست کلاس پرواز می‌کنند و به تدریج مدیران این شرکت به این هنجار جدید در شرکت‌های هواپیمایی عادت می‌کنند.

منبع: بلومبرگ، ترجمه: سعیدارکان زاده یزدی

لینک خبر

 

 

 

اخبار مرتبط

خواندنی ها

ارسال نظر

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تین نیوز در وب منتشر خواهد شد.

  • تین نیوز نظراتی را که حاوی توهین یا افترا است، منتشر نمی‌کند.

  • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.

  • انتشار مطالبی که مشتمل بر تهدید به هتک شرف و یا حیثیت و یا افشای اسرار شخصی باشد، ممنوع است.

  • جاهای خالی مشخص شده با علامت {...} به معنی حذف مطالب غیر قابل انتشار در داخل نظرات است.