◄ آقای ربیعی امید قوه محرک زندگی است آن را از کارکنان قراردادی و پیمانی دریغ نکنید!

وبلاگ تین نیوز، حمید نجف | تعدادی موش آزمایشگاهی را به استخر آبی انداختند، تا ببینند چند ساعت دوام می آورند، حداکثر زمانی که توانستند زنده بمانند 17 دقیقه بود.
بار دوم موشها را با توجه به اینکه حداکثر 17 دقیقه می توانند زنده بمانند به همان استخر انداختند،
اما این بار قبل از 17 دقیقه آنها را از آب گرفتند. بعد از اینکه زمانی را نفس تازه کردند دوباره آنها را به استخر انداختند. حدس بزنید چقدر دوام آوردند؟ 26 ساعت !!!
پس از بررسی به این نتیجه رسیدند که علت زنده بودن موش ها این بوده، که آنها امیدوار بودند تا باز هم دستی نجاتشان دهد، رمز دوام همین بود.

نمی دانم اواخر دولت سازندگی بود یا اوایل دولت اصلاحات كه كم كم تفكر بیمار و منفعت طلبانه ای، دست بر روی رویه های قانون استخدامی در كشور برد و آن را، نه به نفع شركتها و موسسات دولتی و البته نه به نفع طبقه زحمتكش كارگر و كارمند بلكه به نفع اقلیتی دلال و واسطه تغییر داد.
پیدایش قارچ گونه شركتهای اقماری پیمانكار به عنوان دلالان جدید نیروی انسانی، پولتیك جدیدی بود، برای بعضی ازمدیران چپاولگر این شركتهای كه تنها تولیدشان دست رنج كارگران بود.
این شركتهای جدید التاسیس، تامین كننده نیروی انسانی و بعضی از كارفرمایان دولتی آن میلیاردها تومان سود حاصل از دست رنج كارگران را به جیب زدند و خود را برای همیشه به عنوان لكه هایی سیاه در تاریخ استخدام كشور به ثبت رساندند.
سو استفاده از شرایط بغرنج اشتغال، بساط بهره كشی هر چه بیشتر ازنیروی های جوان و تحصیلكرده را دو چندان می كرد.
حقوق اندك و تسویه حسابهای سالانه باعث نگه داشتن تحمیلی كارمندان در یك نقطه و درجا زدن آنان به نفع بعضی از نیروهای بی صلاحیت رسمی بود.
این حربه، شاید از روز نخست به بهانه كاهش هزینه‌های جاری دولت، طراحی شده بود اما اندك اندك با باز كردن مجاری جدید سواستفاد‌ه‌های مالی ضمن كاهش انگیزه‌های كاری پرسنل (كه خود بسیاری از نا هنجاریهای دیگر را در دل خود داشت ) منجر به افزایش هزینه‌های جاری دولت شد.
این شكل استثماری از بهره كشی كه تا قبل از این تنها در نظام‌های آپارتایدی و نژاد پرستی موسوم بود به عنوان تفكری خلاق در دولت سازندگی توسط گروهی نئو تكنوكرات، سرمایه‌دار بی درد كلید خورد و در دولتهای بعدی فربه شد.
كاركنانی كه در غالب شركت‌های پیمانكاری و یا قراردادی جذب شركت‌ها و موسسات دولتی می‌شدند، به هیچ عنوان قادر به ارتقا خود نبودند. از اینرو پس از سالها در جا زدن به خیل عظیم ناراضیان شغلی می‌پیوستند.
آنان به دلیل تسویه حسابهای پایان سال همیشه در حالت ابتدایی استخدام و دریافت حداقلها قرار داشتند.
حس ناامیدی و سرخوردگی به تدریج بر آنان غلبه می كرد و از پتانسیل و ظرفیت‌های كاری آنان می‌كاست.
عدم وجود مقولاتی چون رشد و پیشرفت و از همه مهمتر ارتقا شغلی به مرور از آنان مردگان متحركی ساخت كه دیگرهیچ انگیز ه ای برای رشد خود، سازمان و مهمتر از همه توسعه كشور نداشت.

خوشبختانه مقاومت‌های ستودنی كارگران و كارمند در برابر این معضل بزرگ، دولت قبل را وادار به عقب نشینی كرد.
با جمع شدن تدریجی بساط دلالان، دولت خود با بستن قرارداد مستقیم با آنان وارد عمل شد. هر چند اینگونه قراردادها هم به دلیل تعریف موقتی بودن خود، نمی توانست در دراز مدت پاسخگوی نیازبیش از 70 درصد كارگران و كارمندان قراردادی و پیمانی را فراهم آورد، از اینرو می‌طلبید كه تفكر جدیدی ضمن ساماندهی این وضعیت نسبت به یكپارچه سازی نیروها تنها در یك قالب مشخص اقدام نماید.
هنوز هم رد پای این دلالان در بسیاری از شركت‌ها و موسسات دولتی و نیمه دولتی نمایان است و زمزمه‌های بازگشت گودزیلا توسط نئوتكنوكرات‌های اطراف آقای رئیس جمهور كم و بیش به گوش می‌رسد.
جا دارد كه جنابعالی در این ایام كه به نام كارگر مزین است به جز تجلیل از زحمات این قشر تلاشگر جامعه، سایه این دلالان و واسطه های مفت خور را از سر كارگران و كارمندان كم كرده و قاطعانه در برابر این تفكر بیمار در دولت تدبیر و امید كه به جای ارتقای شغلی كاركنان قراردادی به دنبال لغو مصوبات و بخشنامه‌ها به منظور باز گرداندن این پرسنل از قراردادی به شركتی هستند، ایستادگی كنید.
قطعا در بین همكاران شما در وزارتخانه، كارشناسانی هستند كه می‌توانند ضمن بررسی علمی كاركرد و هزینه این طرح نخ‌نما شده گزارش جامع و كاملی را به كابینه ارائه نمایند.