مدیران چه موقع و چقدر اجازه دارند دروغ بگویند؟!

‌سوار هواپیمائی بودیم که بنا بود ما را به یزد ببرد. صبح بود و صرف صبحانه اجازه نمی داد که اغلب مسافران متوجه تغییر مسیر هواپیما شوند. چند دقیقه بعد خلبان با آرامش و ملایمت برای ما توضیح داد که به دلیل وجود مشکلاتی در سیستم های ناوبری فرودگاه یزد ، به تهران برمی گردیم و اطمینان داد که مشکل مربوط به فرودگاه است و ربطی به هواپیما ندارد.

وقتی خلبان موضوع را توضیح داد یکی از مسافران که در ردیف جلوی من نشسته بود به همسفرش می‌گفت: "باور نکن، دروغ می‌گه، مشکل از هواپیماست! و من به اینکه چرا ما به گفته‌های مسئولین اعتماد نداریم، آنها را باور نمی‌کنیم و این اندازه بدبین و شکاک هستیم فکر می‌کردم و غصه می‌خوردم.

‌بلافاصله بعد از نشستن هواپیما در فرودگاه مهرآباد ، خلبان دوباره شروع به صحبت کرد و توضیح داد که مشکل مربوط به هواپیما بوده و او برای اینکه ما را نگران و مضطرب نکند دروغ مصلحت آمیز گفته است!

من ضمن آنکه، ذوق و شوق مسافر محترمی که پیش‌بینی‌اش درست از آب درآمده بود را می‌دیدم به این موضوع هم فکر می‌کردم که اگر دوباره از یک خلبان بشنوم که مشکل برگشت به مبداء، به هواپیما ربطی ندارد و مربوط به بدی هوا یا شرایط فرودگاه مقصد است، چرا و چقدر باید این حرف را باور کنم؟

‌صداقت و شفافیت پایه اصلی اعتماد است و اعتماد المثنی ندارد. اگر کارکنان به مدیران اعتماد نداشته باشند، کار سازمان و مدیران آن زار است. به نظرم ارزش‌های سازمان‌، بویژه صداقت و راستگوئی، به هیچ وجه قابل معامله و مصالحه نیست. اعتماد سخت به دست می‌آید و راحت از دست می‌رود.

اعتماد همانند چسبی است که اعضای هر سازمانی را به هم پیوند می‌زند. فعالیت گروهی و سازمانی موفق بدون وجود اعتماد، اساسا قابل تصور نیست؛ مدیران باید اعتماد کنند و مورد اعتماد قرار گیرند. اگر مدیران به کارکنان خود اعتماد نکنند، از تفویض اختیار و توانمندسازی خبری نخواهد بود و اگر از سوی کارکنان، مورد اعتماد قرار نگیرند، کسی از آنها پیروی نخواهد کرد. 

فلذا در پاسخ به سوال؛ «مدیران چه موقع و چقدر اجازه دارند دروغ بگویند!؟»

بایستی بگم؛ هیچ وقت