رفت و آمد ایمن در اوج تقاضا کاری که به زحمت تجربه اش میارزید

تین نیوز |علی جهاندیده: امسال را با همه حوادث بزرگ و کوچکی که در جاده‌ها شاهدش بودیم،  بسیار ایمن‌تر و کم‌خطرتر شروع کردیم. نشان دادیم که می‌توانیم با یک کم دقت و فراهم کردن مقدمات مناسب از پس ایمن‌سازی جاده‌های‌مان بر آییم. بی‌شک بیش از همه مدیون حضور ماموران پلیس راه و راهداران و خدمت رسانان جاده ای در تحقق این توفیق بزرگ بودیم . اما نمی‌توانیم به صورت یک پدیده ماندگار به آن نگاه کنیم مگر آن که قادر شویم همه فعالان مستقل بخش حمل‌ونقل و رانندگان و مجریان برنامه‌های حمل‌ونقلی خصوصی را هم در همه زیربخش‌های این کار با سیاست‌ها و عملکردهای‌مان همراه سازیم .

عزیمت بی‌حادثه بیش از 20 میلیون مسافر، قطعا می‌تواند نوروز 1395 را به نقطه عطفی در طول همه سه دهه اخیر تبدیل کند. حمل‌ونقل عمومی در این عملیات مسافربری بزرگ، اگر چه بیش از توان خودش کار کرد، اما بیش از همیشه مراقب بود تا از بروز حوادث احتراز کند و به تمامی خدمت‌رسانان جاده‌ای امکان دهد از احتمال تصادفات بکاهند و در رساندن کمک به آسیب‌دیدگان غفلت نکنند .

دیدیم که در انتهای دوره هجوم (25 اسفند 1394 تا 15 فروردین 1395 ) گزارش پلیس راه و وزیر راه و شهرسازی هم نشان داد که این هماهنگی و همدلی ها تا چه اندازه به امن‌تر کردن فضای تردد خودروها و رفت‌وآمد آسان و سالم مسافران کمک رسانده است.

کاستن از مخاطرات حمل‌ونقل همگانی البته نمی‌تواند همه مشکلات تر فیک جاده‌ای کشورمان را مرتفع کند. هنوز ارقام تلفات جاده‌ای بالاست و در ایام نوروز هم کشته شدن (هر ساعت یک نفر) در جاده‌ها که بر اثر بی‌مبالاتی و تخلفات رانندگان کم تجربه و عمدتا متخلف رخ داد، اجازه نداد که همه مسافران سالم به مقصدشان برساند و در نهایت صدها جنازه روی دست‌مان ماند که حکایت افسردگی و غم‌زدگی را با خود به خانواده‌های متعددی درگوشه و کنار کشورمان بردند و در نخستین روزهای سال آزردگی را به جای شادمانی نوروز نشاندند.

موفقیت ما در کاستن از میزان تلفات رانندگی در چند سال اخیر که با هدف‌گذاری مناسب در طول برنامه پنجم توسعه محقق شد، نبایستی ما را از بزرگی مشکلی که در برابر داریم غافل کند. که نکرده است اما با گذاشتن همه مسئولیت به دوش نیروی انتظامی (اعم از پلیس راه یا راهنمایی و رانندگی ) مشکل خاتمه نمی گیرد. اگر به کوشش همین نیروها توانسته‌ایم در طول 5 سال تعداد تلفات رانندگی را به حدود نصفی از گذشته کاهش دهیم، آن نصف باقی مانده هنوز سر به سیزده یا چهارده هزار نفر می‌زند. بنابراین باید هم مردم و هم دیگر نهادها را هم به تکاپو بکشانیم .

مثلا کشته شدگان پیادگان را نبایستی به عملکرد نیروهای کنترل کننده نسبت داد . وقتی وزارت راه و شهرسازی سرگرم گشودن محورهای آسفالته جدید در روستاهاست عدم پیش‌بینی مسیری برای پیادگان می‌تواند به عامل بزرگ بالا رفتن تلفات رانندگی تبدیل شود. گزارش‌های پلیس‌راه هم نشان می‌دهد که روستائیان بیش ازهمه گروه‌های اجتماعی در هنگام پیاده‌روی دچار مخاطره می‌شوند  و هزاران نفر از آنان در طول سال جان می بازند.

درس مهمی که از رفت و آمدهای بزرگ ایام نوروز آموختیم این است که وقتی روی حمل و نقل عمومی متمرکز می شویم اثر کارمان به سرعت مشخص می شود . امروز ما در کار نظارت بر ناوگان های عمومی از همه ابزارهای پیشرفته و سیستم های کنترل فیزیکی حضوری و یا از راه دور بهره گرفته ایم .

اما روی رانندگان مستقل و اشخاص حقیقی تقریبا هیچ تسلطی نداریم . در نتیجه وقتی با کنترل وسایل نقلیه عمومی در کارمان بهبودی به وجود می‌آوریم . بخش دیگر نمی گذارد که رنجوری‌هایمان کاهش پیدا کند و خسارت‌های انسانی و مالی حمل‌ونقل به محدوده ای منطقی برسد .

البته کاهش تلفات و تصادفات در بخش حمل‌ونقل عمومی می‌تواند در درازمدت مردم را به این باور برساند که بهتر است برای رفت‌وآمد در مسیرهای طولانی و خسته کننده ، از ماشین شخصی خودشان چشم بپوشند و مسئولیت را به دست رانندگانی بسپارند که اولا حرفه‌شان هدایت وسایل نقلیه عمومی است. ثانیا مهارت آنان به ثبوت رسیده و ثالثا تمام زندگی خود را وقف خدمتی کرده‌اند که هیچ شهروندی از آن بی نیاز نیست .

بنابراین بهتر است هم به استفاده بیشتر ازوسایل نقلیه عمومی توجه کنیم و هم دیگر شهروندان را متقاعد کنیم که با نادیده گرفتن قوانین و مقررات یا سهل‌انگاری نتیجه زحمت ده‌ها مامور و کارمند و کارگر مستقر در جاده ها را به باد ندهند .