◄ پیشکسوت بنادر/ احمد پژوهش

«بهزاد اتابکی» از فعالان حوزه بنادر و دریانوردی که سابقه مدیر عاملی شرکت تایدواتر و مدیرکلی بنادر و دریانوردی استان هرمزگان و همچنین فعالیت در شرکت کشتیرانی والفجر را در پیشینه کاری خود دارد، به تازگی نسبت به گردآوری خاطراتی از مدیران و پیشکسوتان حوزه بنادر و دریانوردی با عنوان «با پیشکسوتان بنادر»  اقدام و این خاطرات را در قالب معرفی این افراد در شبکه‌های مجازی از جمله گروه تلگرامی «جامعه بندری و دریایی» منتشر کرده است.

به گفته اتابکی دلیل او برای انجام این کار، آن است که «مدیران جدید بدانند که چه میراث پربهایی را به‌ دست آورده‌اند، میراثی به قیمت عمر افراد فداکاری که زحمت کشیدند و مجموعه سازمان بنادر را تا بدین‌جا رسانده‌اند».

تین‌نیوز نیز بنا دارد با بازنشر این خاطرات، ضمن ارج نهادن به این پیشکسوتان که از سرمایه‌های کشورمان هستند، زمینه  آشنایی نسل‌های جدید از فعالان این حوزه با نسل قبل فراهم سازد.

بخش چهارم این نوشتار که به «احمد پژوهش» اختصاص دارد را در ادامه می‌خوانیم:

« غواص بندر شهید رجایی،  اشتباه نکنم از خطه آبادان، بدون ترس و بدون حرف اضافه، مرد عمل،  خوش‌رو ولی جدی، کاربلد و همیشه آماده، این‌ها کمترین واژه‌هایی است که برای احمد به‌کار بردم.

احمد یک غواص حرفه‌ای بود،  پای تمام اسکله‌ها هم غواصی کرده بود، کشتی که به گل می‌خورد، آه از نهاد پایلوت شرمسار و کاپیتان ضربه‌خورده بر می‌آمد، بندر غلغله می‌شد، کشتی .....به گل خورده،  اولین سوال همه هم این بود، پایلوت کی بوده؟ 

اینجا بود که همه چشم به احمد داشتند،  او باید به زیر آب می‌رفت و در عمق ۱۵ تا ۲۰ متری، جایی که چشم اصلا دید نداشت تاریکی مطلق، در آن گل‌ولای، ذره‌ذره و سانتی‌متر به سانتی‌متر با لمس بدنه کشتی به برآمدگی گل می‌رسید، تمام طول ۲۵۰ متری کشتی را از چپ و راست وارسی می‌کرد، به پروانه می‌رسید، تمام اوضاع را در ذهن نگه می‌داشت و بعد از حدود ۳۰ تا ۴۵ دقیقه در حالی‌که همه جان به لب شده بودند، از یک طرف کشتی می‌آمد بالا، سریع از طناب کشتی بالا می‌رفت،  وارد اتاق کاپیتان می‌شد و فرماندهان یدک‌کش‌های بندر را هم صدا می‌کرد گزارش را به هاربورمستر بندر می‌داد، بعد همگی با هم شور می‌کردند که یدک‌کش‌ها به کدام سمت بکشند  و کاپیتان چه بکند و وظیفه افسران چیست! 

بدون حرف اضافه و تعارف! کار آغاز می‌شد و اگر مرحله اول کشتی رها نمی‌شد، به محض استاپ هاربور‌مستر، احمد ۶۰ ساله خسته ، باز لباس غواصی می‌پوشید و مجدداً به زیر آب می‌رفت تا ببیند اشکال کار کجاست و این داستان تا مد مجدد و یک عملیات دیگر گاه تا ده‌ها  ساعت ادامه داشت و احمد تا رها شدن کشتی آرام و قرار نداشت.

احمد عمل قلب باز کرده بود و زیر آب رفتن برایش سم بود؛ یک‌بار کاپیتان یک کشتی خارجی که کارهای احمد را دیده بود به من گفت: این مرد یک جواهر است، چرا اجازه می‌دهید تنها به عمق آب برود، این‌کار خلاف قوانین جهانی است. به من گفت: تیم‌های غواصی در دنیا برای هر غوص و عملیات شناسایی کشتی به گل خورده حدود  ۲۰هزار دلار به علاوه تمامی امکانات و تجهیزات را می‌گیرند و باور نمی‌کرد این مرد ۶۰ ساله غواص ما با حقوق کارمندی کار می‌کند.

یک‌بار از او پرسیدم سخت‌ترین لحظات کارت کی و کجا بود؟ گفت: وقتی برای جمع‌آوری پیکرکشته‌شدگان هواپیمای ایرباس که توسط ناو آمریکایی زده شد می‌رفتیم، صحنه‌های رقت‌باری بود که هنوز هر وقت به یادش می‌افتم بدنم می‌لرزد.

وقتی از کودکان پرپر شده حرف می‌زد، هق هق گریه می‌کرد. 

احمد واقعاً یک جواهر است برای بندر و دریایی‌ها، بعد از سال‌ها که دیدمش، دغدغه اش پسرش بود که برایش دنبال کار می‌گشت! 

نمی‌دانم الان غوص می‌کند یا نه، ولی تجربیات احمد نه جایی نوشته شده و نه جایی گفته شده ، احمد دنیای تجربه است و این را باید  ارج گذاشت، آن سال‌ها احمد فروغی و جناب حکیمی، بعد هم خود عفیفی‌پور و آقا مهدی نوفرستی خیلی خاطرش را می‌خواستند، شاید امروز  با مدیرکل شدن الله‌مراد عفیفی عزیز، مشکلات احمد هم حل شده باشد. 

دعا می‌کنم احمد پژوهش این مرد فداکار و بی‌ادعای بنادر  با آن قلب جراحی شده برای گذران زندگی دیگر غوص نکند و کار را به جوانان بسپارد و هر کجا هست خداوند به او و خانواده گرامیش  یک زندگی شاد و پر از آرامش و راحتی عطا بفرماید که بارها و بارها قلب بسیاری از پایلوت‌ها و کاپیتان‌ها را شاد کرده بود. علی یارش باد».