◄ جشنواره‌ای برای کاهش تلفات رانندگی در کشور

امیر گرجی*-چندی پیش آقای مهندس جهانگیری معاون اول مقام محترم رئیس جمهور از وزرای تاثیرگذار در کاهش مرگ و میر ناشی از سوانح و حوادث خواسته بودند تا ظرف دو ماه برنامه ویژه‌ای برای کاهش آمار تلفات رانندگی ارائه کنند.وی با اشاره به وضع ایمنی جاده های کشور و حوادث رانندگی و خسارت‌های جانی و مالی ناشی از آن بر ضرورت انجام اقدامات اساسی در این خصوص تاکید کرد و گفت: باید نقشه راهی برای بهبود اوضاع در بازه زمانی مشخص تهیه کرد.

البته از ما نخواستند ولی خب از آنجایی که ما هم جزو رای دهندگان انتخابات دوره دوازدهم بودیم فکر می‌کنیم اگر فراخوانی هم می‌دادند تا مردم شریف ایران هم مانند روز رای گیری که رای داده‌اند حضور داشته و نظر بدهند یا پیشنهادات سازنده شان را به هر طریقی که بتوانند به دست مبارک جناب مهندس برسانند، وظیفه ما بود که برای همراهی و همکاری با دولت و جناب مهندس جهانگیری نظرمان را ارائه کنیم. پس اجازه دهید تا ما نیز حرف های مرتبط با موضوع را خدمت ایشان عرض کنیم. به قول قدیمی‌ها تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

این حرف هایی را هم که می خواهیم بگوئیم نه که فقط ما بگوئیم نه که کل دنیا می گویند ومی دانند که عوامل موثر در تصادفات رانندگی، سه عامل مهم است. اولین عامل، عامل جاده و راه است؛ دومین عامل بی‌شک خودرویی است که سوار می‌شویم و سومین عامل عامل انسانی است.

 از جاده شروع می کنیم.

خب اگر بخواهیم از جاده شروع کنیم و به مشکلات و میزان تاثیرگذاری آن در سوانح و حوادث بپردازیم. عین خود جاده به موضوع پر پیچ و خمی می رسیم. چرا؟ چون وضعیت جاده با همه تلاشی که در جهت ترمیم، بهسازی، نوسازی آن می شود، مشکلاتش حل نمی شود.

هر مشکلی که از جاده حل می‌شود باز یک جای دیگر کار می‌لنگد. تا این  جای جاده درست نشده یک جای دیگر به هر دلیلی خراب می شود. مسولین محترم هم بارها و بارها اعلام کردند که چیزی حول و حوش هزار نقطه حادثه خیز در جاده های کشور داریم که باید مشکلات موجود در آنها برطرف شود.

آنها برای رفع مشکل نقاط حادثه خیز جاده ها اعلام آمادگی کردند و می گویند: ما نیروی انسانی کارآمد داریم. کارمند و کارگر هم داریم، مهندس و کارشناس هم داریم. و در کنار همه این ها ماشین آلات هم باید باشد بودجه لازم هم باشد تا مشکلات با حضور پیمانکاران حل شود. اما مشکل کجاست وقتی هم علمش را داریم هم عواملش را؟! می گویند مشکل اساسی خمیری است که مایه ندارد و فتیر می شود. حتما شنیده اید که بی مایه فتیر است؟! پیمانکاران محترمی که کار ترمیم اصلاح  و ایجاده راه ها را انجام می دهند یحتمل همین الان هم طلبکار معوقات پر کردن چاله چوله ها و وصله پینه کردن جاده ها در طول ۲۰۰ هزار کیلومتر جاده درکشور هستند.

خب حق هم دارند. کار کردند پولشان را می خواهند. اگر کار نمی کردند که آمار تلفات از آنی که قبلا بود پائین نمی‌آمد و ما در شرایط فعلی نبودیم توی سطح همان ۲۸ هزارتا کشته خوابیده بودیم.!  حالا هم مطالباتشان را می خواهند. تازه این مال گذشته است. اگر بخواهیم از این پس هم در جهت کاهش تلفات کاری  انجام شود خب باید سرِ کیسه را شل کنیم تاهمه نقاط حادثه خیز اصلاح شود. جناب مهندس جهانگیری مستحضر هستید که هزینه  روکش ۵ سانتی متری آسفالت گرم  برای یک کیلومتر جاده با عرض هفت متر و نیم یا هفت و نیم متر یک میلیارد و سیصد میلیون تومان تمام می شود.

عرض کردیم روکش فقط یک کیلومتر . اما ما در کشور بیش از ۲۰۰ هزار کیلومتر جاده آسفالته داریم. البته همه آسفالت جاده ها به طور همزمان نیاز به روکش ندارد. اما مشکلات دیگری دارد. به طور مثال هزینه خط کشی فقط صد هزار کیلومتر جاده چیزی حدود هفتصد میلیارد تومان می شود. یا برای احداث ۲۰ متر مربع سطح پل ۴۰۰ میلیون تومان هزینه مورد نیاز است. اگر برای رفع مشکل نقاط حادثه خیز نیاز به حفر تونل داشته باشد  که شما بی شک آگاه هستید که حفر ۱۰ متر تونل با احتساب سیستم تهویه و روشنایی ۳۰ میلیارد تومان هزینه دارد. یعنی چاله چوله های نقاط حادثه خیز با پول پر می شود.از طرفی براساس آمار مرکز پزوهش های مجلس محترم شورای اسلامی خسارت مرگ و میر ناشی از سوانح و حوادث رانندگی در کشور ۸ و نیم درصد تولید ناخالص ملی یا به عبارتی چیزی حدود ۱۲ هزار میلیار تومان در سال برآورد می شود.

اجازه دهید عرض کنیم که به قول قدیمی ها هرچقدر پول دهید آش می خورید. یعنی هر چقدر هزینه صرف رفع معایب جاده ها شود آمار تلفات کاهش پیدا می کند. پیمانکار که نمی تواند بی پول و بی تنخواه عواملش را به کار بگیرد. می تواند؟ نه. خداوکیلی نمی تواند؟ اگر هم با وعده و وعید از آنها کار بکشد و سر موقع پول ندهد یک وقت می بینید کارگران طلبکار بعد از ۶ ماه بیل و کلنگ به دست در مقابل خانه پیمانکار ایستاده اند و پولشان را می خواهند.

پیمانکار بیچاره هم قسم و آیه که خدا وکیلی ما هنوز پولی دریافت نکرده ایم که به شما بدهیم.

!!! اما کارگران پول می خواهند خبط هم نکرده اند حرف خلاف قانون و خلاف شرع هم که عمل نمی کنند.  پس اگر در جاده مشکلی هست که باعث تصادف و مرگ و میر می شود، باید پول خرج کنیم و به کاهش مرگ و میر امیدوار باشیم. والا به این زودی‌ها آمار مرگ و میر پائین نمی آید. اجرایی شدن فرمایشات حضرتعالی پس از برنامه ریزی و طراحی پول می‌خواهد.

باید هزینه‌اش تامین شود. البته ما نه از شما که از هیچکس طلبکار نیستیم این ها را می گوییم بلکه یک راهکاری برای تحقق فرمایشات شما پیدا شود. وقتی هم که همه چیز آماده شد آدم های کار بلد هم پای کار باشند تا مو را از ماست بکشند که یک وقت خدای ناکرده و زبانمان لال گوش شیطان کرْ آسفالت چینی ( منظور آسفالت بی کیفیت براساس کیفیت سایر اجناس چینی در کشور) روی جاده نریزند که قیرش خشک نشده شود کویر!!!

با آفتاب مهتاب هم قیافه شان به هم نریزد. مرکز پزوهش های مجلس هم در گزارش پانزدهم آبان سال ۹۲ به افزایش ایمنی راه ها و کاهش نقاط حادثه خیز نصب تابلوهای هشدار دهند نصب گارد ریل مقاوم در جاده ها ایجاد خط کشی راه ها و روشنایی  و نیز تدابیر مناسب برای رفع مشکل خستگی رانندگی از جمله ایجاد مجتمع‌های خدمات رفاهی بین راهی اشاره کرده است. پس با امید به تامین بودجه برای رفع مشکلات مربوط به جاده و اصلاح نقاط حادثه خیز می رویم سراغ عامل دوم.

عامل بعدی خودرو و خودرو سازان هستند. البته واضح و مبرهن است که آقایان یا خانم های محترم تصمیم گیر در خودروسازی ها  از چندین سال پیش در مقابل اعلام عدم همکاری پلیس محترم راهنمایی و رانندگی برای شماره گذاری خودروهای بدون دارا بودن (ایربک) کیسه هوا، عکس العمل مثبتی نشان ندادند اگر نشان می دادند تا حالا شرکت محترم مدعی ساخت خودروهای ارزان باید لااقل و محض رضای خدا یک کیسه هوا بجای ده پانزده تا کیسه هوایی که  برخی از خودروهای خارجی در خودروی تولید شان تعبیه می کرند قرار می دادند.

مستحضر هستید که تا آخرین دستگاه تولید شده چنین اتفاقی نیفتاد. کیفیت بدنه خودروها هم در حد استاندارد جهانی نیست و می شود گفت که هیچ برخورد دو خودرویی بدون مرگ و میر نیست. حتی راویان اخبار و ناقلان آثار نقل می کنند که  در برخورد این خودروها با گارد ریل هم ما کشته و زخمی داشتیم.

در صورتی که حادثه بدون تلفات جانی گزارش شده باشد. ما شک نمی کنیم که حتما معجزه ای در محل حادثه رخ داده است!!! 

شما شک نکنید آنان که در حوادث اینچنینی جان سالم به در برده اند حتما گوسفندی سر بریده و گوشتش را تقسیم کرده اند یا اگر وسعشان نرسیده حتما خروسی را کشته و خونی ریخته اند. از طرفی هر وقت هم که میلشان کشید یا تصمیم گرفته اند سه سوتْ  قیمت خودروهای تولیدی شان را گران کرده اند و مردم هم بجای نخریدن که می تواند یک اعتراض منطقی باشد برای خرید خودروهایی که قیمتشان را افزایش داده اند در مقابل نمایندگی ها یا بانک های عامل صف کشیده تا خودروی مورد نظر را قبل از گرانتر شدن خریداری کرده تا (دوزار) سود عایدشان شود.

البته خودروسازان محترم در همان حال که در حال افزایش قیمت هستند ضمنا قبول زحمت فرموده  از زدن رینگ و زیر پایی و بوق و بقیه لوازمی که ذکرش زمانبر است، غافل نمی شوند تا ارزان تر تولید کرده و گران تر بفروشند.

به این می گویند یک فکر بکراقتصادی که  تئوریسین های اقتصادی سایر کشورها از دیدن و شنیدن آن چار شاخ مانده و احتمالا خیلی دلشان می خواهد این ایده های بکر اقتصادی را به سرقت ببرند. اما بازهم احتمالا بخاطر مسائل اخلاقی از نزدیک شدن به چنین مباحثی از نزدیک شده به چنین موضوعاتی هرچند سودآور خودداری می کنند.

حالا اگر به خودرو سازان بگوئید که بخشی از این آمار مربوط به شماستْ زمین و زمان را به هم می ریزند که الا و بلا تقصیر ما نیست. ما کجا و تقصیر تلفات رانندگی کجا؟!!! آمار چه ربطی به ما دارد؟ باور نمی کنید بیائید بگردید. بعد هم از بیخ و بن قصورشان را در مرگ و میر ناشی از سوانح و حوادث رانندگی تکذیب می کنند وعوامل مرگ و میر را گردن جاده ها یا آدم ها می اندازند.

آن ها معتقد هستند ما خودروی ارزان قیمت تولید می کنیم که اقشار کم درآمد وسعشان برسد تا خودروی ارزان بخرند و حالش را ببرند. اما خب شما هم می دانید که همین خودروی ارزان آنطوری هم که ادعا می کنند ارزانٍ ارزان نیست. اما حالا که منظور حضرات از ارزانی همان گرانی خودمان است، ما خواهش می کنیم لااقل یک نیم نگاهی هم به کیفیت آن بیندازند دیگر.

بندگان خدا اقشار کم درآمد  هم که می دانید گزینه دیگری ندارند والا پول بی زبان را نمی دادند تا اسمشان را در لیست متوفیان بنویسند وآمار مرگ و میر را بالا ببرند. می رفتند خودرو مطمئن تری می خریدند. آخر پول که علف خرس نیست که خرجش کنند و چیزی بخرند که بلای جانشان شود. عرق ریخته شده برای هر تومانش!!!

حالا می شود گفت که اگر تعرفه واردات خودروهای خارجی پائین بیاید

تا مردم بتوانند خودروی خارجی با کیفیت استانداردهای بین المللی بخرند و از طرفی برای ساخت جاده  و رفع اشکال نقاط حادثه خیز پول به سازمان های ذیربط اختصاص داده شود می شود گفت که قدمی برای کاهش آمار تلفات برداشته شده است. البته این حرف که ما می گوئیم مردم خودروی خارجی بخرند شاید مغایر با خرید کالاهای وطنی برای اشتغال زایی باشد. اما آقای مهندس جهانگیری عزیز اگر مردم به خرید کالای ایرانی تشویق می شوند باید خیالشان از کیفیت کالایی که خریداری می کنند راحت باشد. اگر مردم تشویق می شوند خودروسازان هم باید موظف به افزایش کیفیت باشند. البته نمی شود بیشتر از این به موضوع خودرو پرداخت چون آن پیچ و خمی که در مورد جاده ها گفتیم اینجا هم مصداق دارد.

و دیگر اینکه چرا ارزان تولید می کنند و گران می فروشند؟! این دیگر به ما مربوط نیست. فقط آنجائیش به ما مربوط می شود که داریم پول می دهیم و یاد آن مصرع معروف می افتیم که؛ گویی که جانم می رود. . .

اما سومین عامل، عامل انسانیست. یعنی من و تو و او، ما و شما و ایشان. سومین عامل به همه ما مربوط می شود. اما چرا در صد بیشتری از قصور متوجه سومین عامل در ایجاد مرگ و میر ناشی از سوانح و حوادث رانندگیست؟  خب بیشتر برای این است که هر خودرویی یک فرمان هدایت و کنترل و یک گاز و یک ترمز دارد و در تمام دنیا هم یک انسان پشت آن نشسته و هر طرف و هر طور که او بخواهد خودروی زبان بسته هم می رود.

موضع مهم این است که ما انسان های دیر باوری هستیم. هر روز و هر شب از اخبار رسانه های دیداری و شنیداری و این روزها از طریق شبکه های متعدد مجازی می خوانیم و می شنویم که در فلان شهر یا روستا یا در فلان نقطه دو خودرو به هم خورده و دمار از روزگار سرنشینان هم در آورده اند. باورمان این است که مرگ حق است اما فقط و فقط برای همسایه. محال است طرف ما بیاید. انگار اگر ما تخت گاز برویم و به در و دیوار بکوبیم. آسیبی به ما نمی رسد. بعد از هر تصادف پلیس کارشناسی می کند می بیند که علت حادثه بخاطر انحراف به چپْ عدم توجه به جلوْ سرعت غیر مجازْ نبستن کمربند ایمنیْ خستگی و خواب آلودگی یا نقص فنی خودرو بوده است. یا احتمالا علت حادثه حواس پرتی راننده فلان خودرو بخاطر استفاده از تلفن همراه یا بخاطر فلان و بهمان بوده. دلایل دیگری هم منتسب به عامل انسانی هست که ما به همین مقدار بسنده می کنیم. خب حالا چرا این اتفاقات برای رانندگان می افتد؟ برای این است که همه ما خودمان را قدر قدرت می دانیم. فکر می کنیم کینگ کونگ هستیم و زور عزرائیل به ما نمی رسد.

برخی از رانندگان محترم هم که از جریمه نقدی و غیر نقدی نمی ترسند می پندارند که در نهایت نهایت ۱۰۰ هزار تومان یا ۲۰۰ هزارتومان جریمه می شوند که اصلا ارزشی برایشان ندارد. حالا اگر ۵۰۰ هزارتومان هم باشد باز هم برایشان فرقی نمی کند. اما بعد بخاطر ادامه همان تخلف به در و دیوار می کوبند و جانشان در می رود.

قبل از تصادف که عین خیالشان نیست اما بعد وقتی آنها را داخل تابوت می گذارند صدای لا اله الا الله پای تابوتشان بلند می شود تازه می فهمند که ای دل غافل چه نا بهنگام همه چیز را از دست داده اند و فک و فامیل هایشان را سیاهپوش کرده اند. تازه وقتی آنها را داخل قبر می گذارند و مشایعت کنندگان فاتحه شان را می خوانند و پی کارشان می روند و راننده فلک زده را تنها می گذارند. آنوقت می فهمند ای دل غافل چه خاکی به سرمان شد. حادثه هم کوچک و بزرگ و ارباب و رعیت و وزیر وکیل نمی شناسد. دائم هم در کمین است که متخلف را خفت کند و بمیراند و می میراند. اما خب حالا چاره چیست؟

بله واقعا چاره چیست؟

ما اگر جای قانون گذاربودیم اول همه می نوشتیم

گواهینامه رانندگانی که در حال مستی اقدام به رانندگی کنند برای شش ماه ضبط و راننده مجاز به رانندگی نمی باشد. اگر او برای بار دوم در حال مستی اقدام به رانندگی کند گواهینامه اش باطل شده و برای همیشه از رانندگی محروم شود.

گواهینامه رانندگانی که با سرعت بالای ۲۰۰ کیلومتر در بزرگراه ها و آزاد راه ها اقدام به رانندگی می کنند بخاطر بد آموزی رفتار باید گواهینامه شان برای شش ماه ضبط شده و راننده مجاز  به رانندگی نمی باشد و در صورت تکرار گواهینامه اش باطل شده و برای همیشه از رانندگی محروم شود.

رانندگان مقصر در تصادفات منجر به مرگ و میر برای یک سال از رانندگی محروم و به کلاس آموزش رانندگی اجباری در ۱۲ جلسه محکوم شوند.

به هر حال جزای متخلف برای پیشگیری از تخلفی که ممکن است جان دیگران را به مخاطره بیندازد باید محرومیت از رانندگی باشد تا برای دیگران عبرت شود و آمار تلفات رانندگی هم به تبع آن کم شود.

تا اینجای کار همه اش همانی بود که بود یعنی سر و ته همه این ها را جمع کنی می شود آمار تلفات سوانح و حوادث رانندگی در کشور. آنچه که به نظر ما که دستی از دور بر آتش فرهنگ و هنر این مرز و بوم داریم می رسد این است که اصلاح رفتار رانندگی در کشور نیازمند یک برنامه کامل آموزشی است. برنامه ای که بتواند مخاطبان خود را در سنین مختلف و در هر قشری که هستند تحت پوشش قرار دهد. برنامه ای که تداوم داشته باشد. نه اینکه فقط در یک ماه یک اتفاق فرهنگی بیفتد بعد برود پی کار خودش و آنهایی هم که مسول طراحی و اجرای برنامه فرهنگیْ آموزشی بودند بگویند یک کاری را برای اجرا به ما سپردند ما هم به تعهداتمان برای خالی نبودن عریضه عمل کرده ایم و مسولیت از دوش ما برداشته شده است. نه. کار باید تداوم داشته باشد.

محققان مرکز پزوهش های مجلس معتقد هستند که آموزش و اطلاع رسانی صحیح و بالا بردن کیفیت آموزش رانندگی و بررسی نارسایی های در نحوه آموزش و استفاده از تجارب دیگر کشورها در آموزش رانندگان و صدور گواهی نامه های رانندگی باید توسط پلیس راهنمایی و رانندگی انجام شود. حالا . . . ما البته بر این اعتقاد هستیم که آموزش باید برنامه ریزی شده و هدفمند باشد. با برگزاری همایش و دعوت از چهار تا استاد دانشگاه و کارشناس و چه و چه و با یک مهمانی شام و نهار کاری پیش نمی رود. چون این قشر آدم با سواد و تحصیلکرده که بی شک دارای فرهنگ ویزه ای هستند نیاز به آموزش ندارند تا یاد بگیرند سرعت غیر مجاز بخاطر نیروی گریز از مرکز آنها را کله کرده و به دره می فرستد. آنها می دانند بلد هستند و از همه این ها مهمتر می دانند کاری را که برایش قانون وضع شده قابل احترام است.

آنها می دانند احترام به قانون احترام به شخصیت خودشان است و بعید به نظر می رسد آدم مبادی آدابی که چهار تا کلاس درس خوانده باشد یا چندین و چند تا سفر خارجی رفته باشد می داند که عدم رعایت مقررات و بی توجهی و بی احترامی به قانون موجبات رسوایی او را فراهم خواهد آورد.. پس بهتر است اول دست به مخاطب شناسی بزنیم و مخاطبانمان را در هر ساعت از شب و روز پیدا کنیم و اطلاعات مورد نیاز هر یک از آنها را به انواع شیوه های مکتوبْ دیداری و شنیداری به آنها منتقل کنیم. باید کار آموزشی برنامه ریزی شده را برای کاهش مرگ و میر ناشی از سوانح و حوادث رانندگی آغازکنیم. کار سختی نیست. سختی کار مال قدم اول است والا برداشتن قدم های بعدی کار آسانی است.

البته روش های انتقال مفاهیم به مخاطب باید کارشناسی شده و تاثیر گذار باشد. پیشنهاد ما این است که  برای دست گرمی اول از ساخت فیلم های کوتاه آموزشی ۳ تا ۵ دقیقه ای و پخش هر شب آن از تلویزیون شروع کنیم و درست در همان روزها و شب هایی که کار در حال پخش از شبکه های تلویزیونی است به طور همزمان جشنواره ای با بخش های مختلف طراحی و برای اجرا به دفتر ویزه ای که به همین منظور تاسیس شده تحویل داده شود.

جشنواره می تواند با بهره مندی از ابزار مختلف فرهنگی و هنری به شرح زیر طراحی شود.

۱ - ساخت فیلم های کوتاه آموزشی

دفتر برگزاری جشنواره می تواند طی فراخوانی به علاقمندانی که قادر به ساخت فیلم های کوتاه ۳ تا ۵ دقیقه ای هستند اعلام کند که حاضر به خرید و پخش فیلم های ساخته شده با پرداخت حداکثر ۵ میلیون تومان می باشد. این اقدام یعنی کار تولید و ساخت فیلم کوتاه بدون زحمت کارکنان و عوامل دفتر جشنواره اما با تایید آنها پس از ساختْ خریداری و پخش خواهد شد.

۲ – ساخت سریال‌های دنباله دار با موضوع ایمنی و ترافیک

این سریال ها بعد از سفارش نگارش به یکی از نویسندگان می تواند با حضور و راهنمایی یکی از کارشناسان ایمنی و ترافیک نوشته و به دفتر جشنواره تحویل و بعد از بررسی های لازم و تائید نهایی پس از برآورد لازم برای تولید آماده و تولید سریال با حضور کارگردان و مدیر تولید و بازیگران مطرح سینما آغاز خواهد شد.

۳ – گنجاندن سکانس هایی به فیلم های سینمایی با محتوی اجتماعی و خانوادگی

نخست دفتر اجرایی جشنواره به نویسندگان کارگردانان و تهیه کنندگان اعلام می کند که در صورت پرداختن به موضوع ایمنی و ترافیک و تاثیر گذار بودن هرکدام از آن هاْ به سه فیلم برگزیده که با ظرافت و تاثیر پذیری بیشتر به موضوع پرداخته باشد جوایزی اعطا خواهد شد.

پس از بررسی فیلم ها در زمان جشنواره فیلم فجر تعداد سه فیلم از بین فیلم هایی که براساس موازین دفتر جشنواره ساخته شده باشد جوایزی اهدا خواهد شد. این جوایز می تواند در مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر یا در پایان مراسم سالانه (روز راهداری و حمل و نقل) که ۲۶ آذر ماه هر سال برگزار می شود به برگزیدگان اهدا شود.

۴ – مسابقه نقاشی برای دانش آموزان دبستانی

این مسابقه که با هماهنگی وزارت محترم آموزش و پرورش و با حضور و راهنمایی کارشناسان آموزشی دفتر جشنواره در هر سال آغاز خواهد شد به ۱۰۰ نفر از برگزیدگان در سطح کشور جوایزی اهدا شود.اهدای جوایز به برندگان بخش نقاشی در یکی از جشن های مناسبتی به آنها اهدا شود.

۵ – عکاسی با گوشی های تلفن همراه

مسابقه ای هم برای دارندگان گوشی های تلفن همراه طراحی شود تا همه دارندگان تلفن های همراه با هر س

تحضر هستید که با این برنامه همه مردم ایران از شهری و روستایی با موضوع ایمنی با هدف کاهش مرگ و میر ناشی از سوانح و حوادث رانندگی در گیر شده و با همین ذهنیت سفر خواهند کرد علاوه بر آن می شود با اضافه کردن بخش های دیگری با همکاری کارشناسان و متخصصان طراحی و آن را به مرحله اجرا در آورد. می‌شود بودجه ای برای ستاد جشنواره تعیین و آنها را مقید و مکلف به ساخت و پخش برنامه های آموزشی با هدف کاهش تلفات سوانح و حوادث رانندگی در طول سال کرد.

در چنین شرایطی به هر طرف که نگاه کنیم می بینیم که مردم در حال فکر کردن برای شرکت در یکی از فراخوان ها هستند. یا حتی اگر کسی تمایلی به شرکت در فراخوان‌ها را نداشته باشد از طریق دیگران در جریان قرار گرفته و منتظر نتیجه خواهد بود. از سوی دیگر سازمان ها و ادارات زیربط نیز بروشور ها و کتابچه‌های آموزشی را به دست مردم برسانند تا آنها با موضوعات کارشناسی شده مهندسان کارشناسان و اساتید صاحب نظر در جریان قرار بگیرند و با توجه به آنها برای شرکت در یک یا چند فراخوان شرکت کنند.

بی شک شما فرصت کافی ندارید و باید به جای جای این مرز پرگهر بیندیشید و برای آن چاره جویی کنید. آمادگی خود را برای پاسخگویی به سوالاتی که حتما دارید اعلام کرده و اظهار امیدواری می کنم و خوشحال خواهم شد تا بتوانم گامی هرچند کوچک در تحقق آنچه مورد نظر حضرتعالی به عنوان یکی از دلسوزترین مردان سیاسی نظام بردارم.

خداوند یاری رسان ما برای خدمت به مردم باشد.

کارشناس راهداری و حمل ونقل جاده‌ای -محتوی کتاب اصلاح رفتار رانندگی در کشور