در ژاپن عدد نه تنها محترم است که «عدد به اشتراک گذاشته می شود.» در رسانه و اخبار هم پیوسته نمودار، رقم و آمار ارائه می شود و نه کلی گویی. اعداد در ژاپن امنیتی نیستند؛ دارایی ملی اند. مبنای مفاهمه اند. اعداد تولید می شوند تا بهبود حاصل شود نه اینکه مبنای اداره افکار عمومی باشد!
آرزو می کنم که روزی به جای درس های بی فایده، تفکر انتقادی به صورت وسیع، عملی و کامل به دانش آموزان تدریس شود تا آن زمان نباید معطل ماند و هر نسلی باید هم خود را مجهز کند به تفکر انتقادی هم نسل بعدی را چنین پرورش دهد.
توسعه با فساد به دست نمی آید. فساد نیز خود به خود رفع نمی شود. همه باید کمک کنیم با آزادسازی حریم های ممنوعه، گردش آزاد اطلاعات و آزادنگاری، گرگ ها خواب را از چشم کفتارها بگیرند. توسعه پشت دیوارهای فساد است.
چون موضوعات بین رشته ای هستند، همه اطلاعات نزد یک فرد نیست و همه راه حل ها به ذهن یک فرد نمی رسد.
احتمالا همه ما کلمه دیسیپلین را شنیده ایم. اما به چه جامعه ای با دیسیپلین می گوییم؟ جامعه ای که به این مثلث طلایی احترام بگذارد: زمان-قاعده-برنامه.
برای توسعه باید تغییرات زیادی صورت گیرد. برخی تغییرات خارج از توان ما هستند، برخی تغییرات هم خارج از ظرفیت ذهنی ما هستند ولی آنهایی که هم می‌دانیم و هم می‌توانیم را باید انجام دهیم.
درس خواندن خالی نه شعور می‌آورد و نه خوشبختی.
زلزله کرمانشاه همه ما را متاثر کرد. روایت‌هایی که از آنجا می‌رسد بسیار دلخراش است در این میان اما یک موضوع دلگرم کننده وجود دارد.
مجتبی لشکر بلوکی در تازه‌ترین مقاله خود با اشاره به کارتون «تنسی تاکسیدو و چاملی» به تجویزی راهبردی پیرامون مدیریت در ایران پرداخته است.
یکی از باورهای بسیار غلطی که از کودکی در ذهن ما جای گرفته است این است که برخی ها ژن خوبی دارند. برخی آی کیو دارند و باقی آدم ها متوسط و پایین است. فقط چند نفر در عالم هستند که می توانند طلای المپیاد بگیرند و می توانند استاد دانشگاه هاروارد شوند و کارهای خارق العاده کنند و بقیه هم باید آن ها را تحسین کنند و به آن ها غبطه بخورند.
