سفرنامه نیک/ بخش دوازدهم: به سوی مرزهای سوئیس

وبلاگ محمد نیکوفر: پس از رسیدن به تولوز و اقامت 2 روزه در شهر و دیدار برخی دوستان فرانسوی، به دعوت یکی از دوستان خوبم تصمیم گرفتم به روستای محل اقامت وی در غرب تولوز بروم. از آنجا که به اندازه کافی طبیعت و مسیرهای آن بخش فرانسه را تجربه کرده بودم، تصمیم گرفتم مسیر 80 کیلومتر تا روستای مورد نظر را با قطار سفر نمایم. حُسن ماجرا این بود که که این امکان برای من وجود داشت تا دوچرخه را به داخل واگن برده و آن را در جای مخصوص قرار دهم. این اضافه بار هیچ هزینه اضافه برای من نداشت.

سیاست راه‌آهن در کشورهای غرب اروپا در مورد حمل دوچرخه با قطار، اکثرا از نوع تشویقی است، ولی البته در مورد دریافت هزینه تا حدی متفاوت است. به عنوان مثال از آنجا که در کشور هلند موارد استفاده از دوچرخه بسیار زیاد است، در صورت تمایل دوچرخه‌سوار می‌تواند با پرداخت مختصری کرایه دوچرخه خویش را به داخل واگن قطار ببرد. دوچرخه‌های تاشو از این قاعده مستثنی هستند، به همین دلیل بسیاری از هلندی‌های که دایما در سفر هستند، یک دوچرخه تاشو تنها برای حمل رایگان با قطار خریده‌اند. در مورد فرانسه و در مورد سفرهای داخل مرزی برای همه انواع دوچرخه کرایه اضافه اخذ نمی‌شود.

اما همه دوچرخه‌سواران و یا بهتر است بگوییم اکثر دوچرخه‌سوارانی که به صورت دایمی مقاصد خاصی را در طی هفته با قطار سفر می‌‎کنند، دوچرخه خویش را به همراه نمی‎برند، بلکه آن را در پارکینگ مخصوص ایستگاه قطار پارک کرده و البته هزینه‌ای هم بابت آن نمی‌پردازند. این کمک هم نوع دیگری از حمایت دولت‌های اروپایی از دوچرخه‌سوارانی است که مجبورند گاهی با قطار سفر نمایند. در میان این گروه انواع طبقات و گروه‌های اجتماعی قرار دارند، مثلا دانشجویی که در شهر «آ» تحصیل می‌کند، اما برای دیدار خانواده روزهای شنبه و یکشنبه به ایستگاه قطار رفته و دوچرخه خویش را در پارکینگ مخصوص قرار داده و سپس با قطار به شهر «ب» می‌رود و پس از بازگشت نیز دوچرخه خویش را از پارکینگ در شهر مبدا باز پس گرفته و به خانه دانشجویی و یا خوابگاه بر‌می‌گردد و یا کارمندی که روزهای هفته در شهری دیگر کار می‌کند، اما روزهای آخر هفته با پارک دوچرخهِ خویش در ایستگاه قطار شهری که در آن کار می‌کند به شهر محل اقامت اصلی خویش می‌رود. این برنامه و حمایت که جزیی از سیاست‌های حمایتی اتحادیه اروپایی است، اصطلاحا BiTiBi  نامیده می‌شود. در مقایسه با ایران علی‌الاصول سفر با قطار به دلیل نزدیک شهرها در اروپا و نیز وجود خط و نیز ایستگاه قطار در تمامی شهرهای کوچک و بزرگ نقش و جایگاه بسیار پُررنگ‌تری دارد.

نکته جالب توجه دیگر در دوران اقامت در غرب تولوز و بازدید از مزارع و دامداری‌ها، تعداد قابل توجه جوانانی بود که با استفاده از تسهیلات و نیز آب و هوای مناسب جنوب فرانسه اقدام به تولید و برداشت محصولات ارگانیک و یا نیمه ارگانیک می‌کنند. من در اینجا به دلیل اطاله کلام و از آنجایی که این موضوع چندان به بحث مورد نظر این مقالات ارتباطی ندارد، خوداری می‌کنم.

متاسفانه تمامی عکس‌ها و فیلم‌های من از شهر و روستاهای اطراف تولوز بعدا به دلیل مشکلات فنی از بین رفتند.

من با بازگشت به تولوز و اقامت یک روزه در آن شهر با خرید بلیت اتوبوس و بارکردن دوچرخه و تمامی محموله‌های خویش در اواسط تابستان 1396 به مقصد شهر لیون در غرب فرانسه رفته تا از آنجا با یک تور 200 کیلومتر دیگر به سمت مرزهای سوئیس بروم.

در تکمیل موضوع حمل دوچرخه با وسایل نقلیه عمومی در اینجا به یکی دیگر از روش‌های حمل دوچرخه در اروپا می‌پردازم. اساسا استفاده از اتوبوس بین شهری در مقایسه با قطار در اروپا بسیار ارزان‌تر است. این روزها شرکت‌های بزرگ خصوصی در رقابت با قطار وارد این عرصه شده و با صرفه‌‎جویی در هزینه کادر اداری و فروش بلیت اینترنتی بدون دفتر و دَستَک و حتی در بسیاری موارد بدون استفاده از ایستگاه مخصوص و یا ترمینال جای پای خوبی در جابجایی مسافر باز می‌کنند. اکثر این اتوبوس‌ها امکانات حمل دوچرخه را دارا هستند.

مقصد بعدی من شهر لیون واقع در غرب فرانسه و در نزدیک مرز سوئیس و رشته کوه آلپ بود. لیون شهر زیبا و آرامی است و محل مناسبی برای استراحت بعد از سفر طولانی با دوچرخه و نیز پس از جابجایی‌های مدوام بود، تا بتوانم با اقامت چند روزه انرژی خویش را تجدید نموده و خودر را برای عزیمت به سمت کشور سوئیس آماده نمایم.

خوشبختانه این بخش و منطقه دارای مسیر مخصوص دوچرخه بود و کار مرا تا حد زیادی راحت نمود. از آنجا که بیشتر نقاط این مسیر در امتداد رودخانه‌ای است که از شهر وسط شهر لیون تا دریاچه ژنو در سوئیس و شهر ژنو امتدا می‌یابد، نام آن را «ویارونا» نامگذاری نموده‌اند.

ویدیو-اسلاید مرا در مورد کشور فرانسه اینجا تماشا کنید.