◄ اگر آخوندی برود …
تین‌نیوز| سیامک سعدی: پیش از هر چیز بگویم که قصدم دفاع از عملکرد وزیر راه نیست؛ چون بر خلاف طبیعتش تنها وقتی که «کار خوب کردن» یا «خوب کار کردن» دیگر مهم نیست، در بحبوحه استیضاح یک وزیر است. دیگر آنهایی که به هر دلیلی عزم‌شان را بر انداختن یک وزیر جزم کرده‌اند همه زورشان را برای خراب کردن او زده‌اند و آنهایی هم که قرار نیست همراه آنها باشند، تکلیف‌شان معلوم است. به همین دلیل هم هست که غالبا استیضاح‌ها در ایران تکلیف‌شان مشخص است.
یک زمانی وزیری در آستانه استیضاح قرار می‌گیرد و قرار است برود به چهار سوال فنی پاسخ بگوید، آنجا حساب فرق می‌کند. اما حالا که در این پروژه و خیلی‌های مشابهش، وزیر به بهانه یک اتفاق قرار است استیضاح شود و یازده چیز بی‌ربط سیاسی و شخصی دیگر لیست می‌شود، خیلی فرقی نمی‌کند که وزیر چکار کرده یا چکار می‌خواهد بکند.
حالا اگر عباس آخوندی همه کوره‌راه‌های ایران را هم بزرگراه کند و برای هر روستایی هم یک فرودگاه بسازد، آنهایی که آنقدر دست‌شان به جایی بند نیست که یک حادثه فنی را کرده‌اند توهین قومیتی تا بلکه بتوانند به غرض و مرض سیاسی یا شخصی‌شان برسند؛ که نمی‌آیند بگویند قبول! مساله حل شد. چون اساسا مساله‌ای وجود ندارد (مساله در جایگاه شان نزول یک استیضاح) که حل شود. چون اصلا مساله این نیست که چرا این حادثه اتفاق افتاده است، مساله این است که یک وزیر باید استیضاح شود؛ این را هم که نمی‌توان با زبان عدد و رقم و عملکرد و فلان حل کرد.
پس از وزیر دفاع نمی‌کنم چون ربطی به بحث ندارد! خوب یا بد عباس آخوندی به جای خودش، می‌خواهم درباره فردای استیضاح صحبت کنم، روزی که اگر عباس آخوندی نباشد چه اتفاقی می‌افتد.
اینطور بگویم؛ حالا که فایده‌ای ندارد که وزیر چه کرده یا نکرده، نمایندگان و مردم حداقل توجه کنند که اگر هیچ کدام از این‌ها برای‌شان مهم نیست، حداقل به فکر آسیب‌هایی باشند که رفتن وزیر راه، فارغ از اینکه چه کسی است؛ امروز چه آسیبی به کشور می‌زند.
اما گزاره دوم؛ به تجربه ثابت شده که سرمایه‌گذارن و حتی دولت‌های خارجی، زمانی سراغ ایران یا هر کشور دیگری می‌روند که احساس امنیت و ثبات کنند. مصداقش هم همان روزهای اول برجام یا حتی روزهای قبل از آن. چون غربی‌ها چشم‌انداز مثبتی از شرایط ایران داشتند و عقلانیتی در آن می‌دیدند که با خود ثباتی به دنبال خواهد داشت، حتی قبل از نهایی شدن برجام، آمد و رفت شان به ایران چنان زیاد شده بود که گاهی هتل‌های درجه اول به دلیل تعدد میهمان از پذیرش هیات‌های تجاری معذور می‌ماندند. همین هم شد که در همان روزهای ابتدایی برجام سیل تفاهمنامه و بعضا قرارداد بود که در
همه بخش‌ها بسته میشد.
اما حالا چطور؟ حرکت‌ها همه آهسته شده است، هر چه به پایان دولت نزدیک می‌شویم ریتم نهایی شدن قراردادها و تفاهمنامه‌ها کندتر می‌شود. اغلب هم گمان می‌کنند که اروپایی‌ها منتظر اجازه آمریکا هستند که تمام قد وارد ایران شوند. اما نه! اینطور نیست، حداقل در اغلب موارد اینطور نیست. امروز وضعیت اقتصادی اروپا و حتی آمریکا آنقدر بد است که در بحث تجارت خیلی خود را درگیر این ملاحظات اما و اگری نکنند.
از قضا امروز در بسیاری حوزه‌ها اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها دنبال سبقت گرفتن از هم برای گرفتن گوشه‌ای از بازار ایران هستند نه اجازه هم. آنچه این روزها اروپا را وارد تعلل دوباره کرده است؛ ابهام در ثبات ایران است. اینکه دولت روحانی تکرار خواهد شد؟ اینکه سرکشی آمریکا ممکن است باعث پاسخ متقابل ایران شود؟ اینکه دولت بعدی ایران تا این اندازه به تعهدات بین‌المللی خود پایبند خواهد بود و ده‌ها «آیا»ی دیگری که محافظه‌کاری تجاری غرب همیشه نگران آنها بوده است.
حالا ارتباط این مساله با استیضاح وزیر راه چیست؟ واقعیت این است که به هر دلیلی که باشد در حوزه حمل‌ونقل به ویژه در بخش هوایی و تا حدی در برخی حوزه‌های ریلی وابستگی مطلق به تکنولوژی روز دنیا داریم. به همین دلیل شاید بیشترین تحولات در حوزه ورود تکنولوژی و تجهیزات در بخش حمل‌ونقل اتفاق افتاد و در دوره پسابرجام و حتی قبل از آن می‌توان گفت بیشترین تفاهمنامه‌ها در این حوزه به امضا رسید. تفاهمنامه‌هایی که برخی از آنها قرارداد شدند و برخی دیگر در مراحل نهایی تبدیل شدن به قرارداد هستند.
حالا در این شرایط بین‌المللی ایجاد شده پس از تمدید قانون داماتو، خودبه‌خود دافعه‌ای برای ورود غربی‌ها به ایران ایجاد شده و رفع همین ابهامات زمان و تلاش زیادی نیاز دارد. اکنون تصور کنید در این شرایط عالی‌ترین مقام حوزه حمل‌ونقل کشور تغییر کند و این وزارتخانه استراتژیک مدتی را با سرپرست و پس از آن با وزیر جدید کار خود را ادامه دهد.
آیا غول‌های هواپیماسازی دنیا با سرپرست چند هفته‌ای و وزیر چهار پنج ماهه پای میز مذاکره خواهند نشت؟ آیا ایتالیا بعد از سه سال وسواس و آمدن و رفتن حالا می‌آید با وزیر پنج ماهه قراردادی امضا کند؟
چینی‌ها و روس‌ها سهل است، سرمایه‌گذاران داخلی هم حاضرند به وعده‌های وزیر پنج ماهه دل ببندند و کاری با او شروع کنند؟ ژاپنی‌ها با آن سطح از نظم و دیسیپلین حاضرند با کسی مذاکره و توافق کنند که تردیدی ندارند عمر وزارتش پنج ماه خواهد بود؟ اشتباه نکنید، اگر تغییری در سطوح عالی وزارت راه و شهرسازی اتفاق بیافتد، آنچه از کف خواهیم داد، سه سال وزارت عباس آخوندی و صدها میلیارد دلار کار نیمه‌تمام او نیست، بلکه بازگشت به یازده سال قبل است چون در هشت سال دولت قبل هم که مراوده خاصی با کشورهای طراز اول دنیا نداشتیم.
بنابراین کنتور انزوای بین‌المللی ما در حوزه حمل‌ونقل بدون لحاظ کردن چند ماه گذشته؛ با این اتفاق به نزدیک 11 سال بازمی‌گردد و قطعا هیچ کس نمی‌تواند در پنج ماه اعتماد سه ساله را دوباره جلب کند و سرنوشت ورود تکنولوژی و نوسازی ناوگان حمل‌ونقل کشور به ابهامی فرو می‌رود که وزیر راه دولت آینده باید چند سالی زمان هزینه کند تا به حال امروزمان برگردیم.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تین نیوز در وب منتشر خواهد شد.
تین نیوز نظراتی را که حاوی توهین یا افترا است، منتشر نمی‌کند.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.
انتشار مطالبی که مشتمل بر تهدید به هتک شرف و یا حیثیت و یا افشای اسرار شخصی باشد، ممنوع است.
جاهای خالی مشخص شده با علامت {...} به معنی حذف مطالب غیر قابل انتشار در داخل نظرات است.