​کودکان به کدامین گناه قربانی می شوند؟

کودکان از جمله قربانیان سوانح و حوادث ترافیکی در بسیاری کشورها می باشند که همواره در معرض تهدید بوده و نیازمند بذل دقت و توجه بیشتری هستند. گناه کودکان چیست؟ همه رانندگان دوران کودکی را تجربه کرده اند پس چرا این دوران از یاد می برند؟ چرا توجه بیشتری به کودکان نمی کنند؟ شناخت هر چه بیشتر خصوصیات و رفتارهای این دوران اهمیت ویژه ی خواهد داشت. کودکان عاری از اشتباه نیستند و این اشتباهات به هنگام عبور و مرور نباید به بهاء جان شان تمام شود.

 براساس گزارش سازمان بهداشت جهانی (World Health Organization-WHO)  مابین سالهای 2002 تا 2012 بیش از ده هزار کودک جان خود را در تصادفات جاده ای از دست داده اند. تصادفات رانندگی در کودکان چه به عنوان عابر پیاده و چه به عنوان مسافر خودرو یا وسایل حمل و نقل همگانی یکی از مهم ترین دلایل مرگ و میر و مصدومیت کودکان محسوب می شود. تاثیرات ناشی از این حوادث به راحتی قابل جبران نیست و باید پرسید که کودکان به کدامین گناه قربانی می شوند؟
متاسفانه کودکان در هر دو حالت عابر و سرنشین با حدود ۷۰ درصد آسیب از ناحیه سر و صورت دچار بیش ترین مصدومیت می گردند. بر اساس آمار منتشر شده در اکثر کشورها تصادفات رانندگی اولین عامل مرگ و میر کودکان می باشد.

بررسی آمار متوفیان ناشی از تصادفات بر اساس سن در ایران، نشان می دهد که گروه سنی زیر 10 سال و هچنین بزرگسالان بالای 65 سال تقریبا درصد بالایی از متوفیان ناشی از تصادفات می باشند.  تحقیقات انجام شده براساس آمارهای موجود در ایران نیز بین سالهای 1390 تا 1393 نشان دهنده آن است که حجم قابل توجهی از فوتی های تصادفات را کودکان زیر ده سال تشکیل می دهند. توزیع فراوانی آمار این کودکان بر اثر تصادفات فوتی کشور در سال های 1390، 1391 ، 1392 و 1393 به ترتیب برابر با 1572، 1618 ، 1478 و 1396 نفر می باشد که خوشبختانه در سال های اخیر توجه سازمان های متولی امر به این مقوله افزایش یافته است. ولی متاسفانه یکی از راهکارهای موثری که امروزه در دنیا مورد بررسی قرار گرفته است آموزش های مستمر ترافیکی برای کودکان در دوران تحصیل می باشد که مغفول مانده است. این برنامه ها تلاش دارد مهارت های لازم برای ارتقاء ایمنی را به کودکان از سنین پایه آموزش داده تا دیدگاه مسئولانه ای در خصوص ایمنی ترافیک به آنها القا گردد. دوره ابتدایی، دوران طلایی از جهت آموزش برای کودکان به شمار می آید و زمانی است که مفاهیم در فکر کودکان نهادینه می شود.

در همین راستا، چرا کودکان ما نباید یک ساعت مشخص برای آموزش های پایه ترافیک در دوران دبستان و راهنمایی داشته باشند؟ آیا برای یادگیری این آموزش ها در زمان دریافت گواهینامه دیر نیست؟ آیا آموزش الزامات ترافیکی به کودکان  در مدرسه  باعث ارتقاء سطح ایمنی جامعه نمی گردد؟ آیا حضور پلیس راهنمایی و رانندگی در مدارس ابتدایی نمی تواند مسیر جدیدی در سیر توسعه پایدار ارتقاء ایمنی کشور باشد؟ آیا چند ماه خواندن کتاب آیین نامه راهنمایی و رانندگی قبل از دریافت گواهینامه می تواند جایگزین خوبی برای سالها آموزش چگونگی رفتارهای ترافیکی از سنین کودکی در مدارس باشد؟ تمامی اینها سوالاتی است که می تواند تلنگری بر مسئولین و متولیان آموزش در کشور باشد.

در پایان لازم به ذکر است با توجه به اینکه حدود ۷ درصد تولید درآمد ناخالص ملی کشور صرف خسارات ناشی از تصادفات می گردد، اجرای مدون و مداوم برنامه های آموزشی و دروسی مانند ایمنی ترافیک، فرهنگ ترافیک و .... و رعایت آن در مدارس کشور قطع به یقین خواهد توانست موجب ارتقاء فرهنگ و ایمنی ترافیک در میان کودکان و دانش آموزان حال که رانندگان آینده کشور نیز می باشند، گردد.